Ere dins mi quatorge an (erian en 1912) e li sòu, à l’oustau, nous empachavon pas de courre ! Avièi besoun de gagna la pago d’un ome, e m’embauchèron à la Coumpagnié di Salin dou Miejour, au Salin de l’Abat.
Aqui, i’avié uno colo d’uno vinteilo de gènt : de vièi de sieissanto à setanto cinq an, quàuquis amalauti e quàuqui jouinet coume iéù. Lou travai èro de nosto forço ; gagnavian tres franc tres sòu, vièi, malaut o droulas.
Coume anavian en semanado, nous pourtavon la biasso em’uno barqueto. Chascun adusié uno liéuro e miejo de faiòu, que li metian ensèn au Mas dòu Salinié, e crese que la Saliniero toucavo tres franc pèr semano pèr nous metre à bouli, tòuti li sèr, la soupo de faiòu.
Se i’avié agu que la fueio d’àpi e la sau -- que d’aco n’en mancavian pas ! -- aquelo soupo aurié feni pèr nous veni en òdi. Es pèr aco que se i’apoundié, chascun, un pichot quicoumet : quau un mousselet de coudeno, quau un carra de car-salado, mai èro lou missoun, aquelo saussisso de porc que se fai en meinage, que douminavo, de moun tèms.
Soulamen, vaqui : i’a missoun, missounet e missounas. Pèr que chascun trouvèsse lou siéu, lou marcavon. Es ansin que, lou premié jour qu’arribère à l’Abat, un di bon vièi me questiounè :
-- Quento marco prenes, Roussignoulet ?
-- Que marco ? ié faguère.
-- Pèr toun missoun, te vole dire. Avèn touti uno marco : iéu, ié mete uno broco en traves ; éu aqui i’enfilo tambèn uno broco, mai en long ; lou Jaquet ié laisso un moussèu de cordo, lou Pèire fai un nous au courdiéu que ié laisso... lou Batistet ié fai dous nous, etc... etc...
-- E alor, que fau que fague ?
-- Sabe, iéu ? trovo quicon !... Levo ié la pèu, pèr eisèmple.
Ço que faguère.
A la darriero batudo, pendènt au mens uno ouro, entendeguen parla rèn que de soupo e dou bon goust que lou missoun apoundié i faiòu.
Lou sèr, l’ouro de s’entaula venguè. Un voulountàri avié taia li lesco de pan dur dins un foutrassau de tian. (De pan dur n’en restavo toujour. Pensas ! emai fuguèsse de la darriero fournado dou dimenche, quand venié lou dissate m’avès coumpres : zòu ! pèr la semano que vèn !) Un jouine anavo emé lou tian encò de la Saliniero qu’èro à touca, pèr escudela.
Dins l’oulo, ié restavo, emé li faiòu, li saucisso qu’aurias di de peteto...
Mai atrouvèron pas la miéuno.
Lou baile, serious, faguè :
-- E aro ! Qunto marco as fa, Roussignoulet ?
Aguère pas lou tèms de dire « I’ai enleva la pèu », que tòuti s’esclafèron.
Coumprenguère que m’avien agu e, un pau marrit, faguère :
-- M’agantarés pas deman ! Perqué se, vous (en me virant vers un faguère) ié metès uno cordo em un nous, se, vous tam-bèn, leissas la cordo un pau pus longo pèr ié faire dous nous, ai à dire que iéu la leissarai proun longo e, se ié fau tres nous, sara pèr l’estaca à l’auriho de l’oulo !...
Es egau, se lou bon Diéu a douna en tòuti aquéli bràvi vièi uno bono plaço alentour d’éu dins soun sant paradis, pode vous afourti que l’an proun meritado.
Souvenir d’enfance populaire